Endoprotezoplastyka stawu barkowego (NFZ/prywatnie)

Czym jest endoprotezoplastyka stawu barkowego?

Endoprotezoplastyka stawu barkowego to zabieg chirurgiczny polegający na zastąpieniu uszkodzonego stawu barkowego sztuczną protezą. Jest to procedura stosowana w przypadku zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych stawu, przebytych poważnych urazów, złamań czy chorób reumatycznych, które powodują ból i ograniczenie ruchomości stawu.

Pacjent ma prawo do wykonania zabiegu (w tym również planowanego) na NFZ w dowolnym województwie w Polsce, niezależnie od miejsca, w którym otrzymał skierowanie.

Zabieg endoprotezoplastyki barku w ramach NFZ

Rodzaje endoprotez barkowych

• Częściowa endoprotezoplastyka – polega na zastąpieniu tylko głowy kości ramiennej protezą, pozostawiając naturalną panewkę stawu łopatki.
• Całkowita anatomiczna endoprotezoplastyka (TSA) – zarówno głowa kości ramiennej, jak i panewka stawu są zastępowane sztucznymi elementami.
• Całkowita odwrócona endoprotezoplastyka (RSA) – stosowana głównie w przypadku uszkodzeń stożka rotatorów, gdzie mechanika stawu jest zmieniana, co pozwala na lepsze funkcjonowanie barku i zastąpienie funkcji uszkodzonego aparatu mięśniowego.

Wskazania do wykonania zabiegu endoprotezoplastyki stawu barkowego

Główne wskazania do wykonania endoprotezoplastyki stawu barkowego:

1. Zmiany zwyrodnieniowe (artroza) – zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowego, pierwotne lub wtórne, które prowadzą do bólu, sztywności stawu i znacznego ograniczenia funkcji ruchowej.
2. Złamania głowy kości ramiennej – złamania, które powodują poważne uszkodzenia struktur stawowych i nie nadają się do skutecznego leczenia operacyjnego, jak również zachowawczego.
3. Zespół bolesnego barku – stany chorobowe, w których występuje przewlekły ból barku, nieodpowiadający na leczenie farmakologiczne i rehabilitacyjne z towarzyszącym uszkodzeniem aparatu mięśniowego, który nie może być skutecznie leczone innymi technikami rekonstrukcyjnymi,
4.  Anatomiczne deformacje stawu barkowego, które prowadzą do przewlekłych problemów z funkcjonowaniem stawu.
5. Choroby reumatyczne, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów, w których zaawansowane zmiany stawowe prowadzą do znacznego uszczerbku na zdrowiu i ograniczenia funkcji stawu.

Endoprotezoplastyka barku– przeciwwskazania:

Przeciwwskazania bezwzględne:

• Infekcje – obecność aktywnej infekcji w organizmie, szczególnie infekcji kości, stawów lub tkanek miękkich, jest przeciwwskazaniem do wszczepienia protezy. Konieczne jest wyleczenie infekcji przed operacją.

Przeciwwskazania względne, wymagające przygotowania:

• Zbyt słaby stan ogólny pacjenta – osoby w zaawansowanym wieku lub mające poważne problemy zdrowotne mogą nie być odpowiednie do tego typu operacji ze względu na ryzyko powikłań lub trudności z powrotem do zdrowia.
• Rozległe ubytki kostne – w przypadku, gdy kość w okolicy stawu barkowego jest zbyt zniszczona, może być trudne         lub może wymagać przygotowania indywidualnej protezy „na wymiar” z uzupełnieniem ww. ubytków.

Endoprotezoplastyka stawu barkowego jest zabiegiem, który niesie ze sobą ryzyko powikłań, ale może znacząco poprawić jakość życia pacjentów, którzy cierpią z powodu przewlekłego bólu i ograniczenia ruchomości stawu barkowego. Decyzja o przeprowadzeniu operacji jest podejmowana po dokładnej ocenie stanu zdrowia pacjenta oraz rozważeniu wszystkich możliwych opcji leczenia.

Jak wygląda kwalifikacja do zabiegu?

Kwalifikacja do endoprotezoplastyki stawu barkowego to kompleksowy proces, który obejmuje kilka kluczowych kroków diagnostycznych i decyzyjnych. Pierwszym etapem jest dokładne badanie fizykalne przeprowadzane przez ortopedę, podczas którego ocenia się zakres ruchu stawu barkowego, obecność bólu oraz możliwe deformacje. Pacjent także przedstawia swoją historię choroby, opisując szczegółowo objawy bólowe, ograniczenia funkcjonalne oraz wcześniejsze leczenie.

Kolejnym istotnym aspektem jest wykonanie badań obrazowych, takich jak RTG, rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografia komputerowa (TK). Te badania pozwalają na dokładną ocenę stopnia uszkodzenia stawu barkowego, struktury kości oraz tkanek miękkich, co jest kluczowe dla planowania odpowiedniego leczenia chirurgicznego.

Ostateczna decyzja o kwalifikacji do endoprotezoplastyki stawu barkowego zależy od wielu czynników, takich jak stopień zaawansowania choroby, intensywność bólu, ogólny stan zdrowia pacjenta oraz oczekiwania co do rezultatów operacji. Ważnym elementem jest także ocena potencjalnych korzyści i powikłań związanych z zabiegiem.

Przygotowanie i przebieg zabiegu

Przygotowanie do zabiegu obejmuje konsultację przedoperacyjną z ortopedą i anestezjologiem, podczas której omawia się szczegóły procedury i ocenia ogólny stan zdrowia pacjenta. Pacjent może być skierowany na dodatkowe badania diagnostyczne, takie jak badania krwi i moczu.

Podczas endoprotezoplastyki stawu barkowego, pacjent jest poddawany narkozie i znieczuleniu miejscowemu. Chirurg wykonuje nacięcie w okolicy stawu barkowego, usuwa uszkodzone struktury stawowe, takie jak chrząstka i kość, a następnie precyzyjnie umieszcza endoprotezę. Po zakończeniu operacji rana jest zamykana, a pacjent przechodzi do monitorowania pooperacyjnego w celu oceny stanu zdrowia i prawidłowego przebiegu zabiegu.

Zalecenia po zabiegowe

Po operacji ważne jest pielęgnacja i obserwacja rany, w celu uniknięcia ewentualnych objawów infekcji, takich jak zaczerwienienie, obrzęk, ból lub wysięk. Lekarz może zalecić regularne zmiany opatrunków oraz dbanie o higienę rany.

Pacjent otrzymuje zalecenia dotyczące stosowania odpowiednich leków, które pomagają w łagodzeniu bólu i zmniejszaniu obrzęku.

Program rehabilitacyjny rozpoczyna się stosunkowo szybko po zabiegu i obejmuje sesje fizjoterapeutyczne. Ćwiczenia są dostosowane indywidualnie, aby wspomagać powrót do pełnej funkcji stawu barkowego, poprawiać zakres ruchu i wzmocnić aparat mięśniowy.

Pacjent powinien przestrzegać zaleceń dotyczących ograniczeń aktywności fizycznej i unikania obciążeń operowanego stawu w pierwszych tygodniach po zabiegu, aby umożliwić właściwe gojenie się tkanek i zapobiec ewentualnym powikłaniom.

Regularne kontrole u ortopedy są również ważne w celu oceny postępu rekonwalescencji oraz ewentualnego dostosowania dalszego planu rehabilitacyjnego.

.